Trzy kobiety - wszystkie młode, piękne i pełne życia - giną bez śladu. Odnalezione są jak martwe, chociaż wciąż żyją. Każda ma w dłoni kartkę z zagadkowym przesłaniem: "To prawda, chociaż nazwa kłamie." Albo: "Wchodzi się jednym wejściem, a wychodzi trzema." Zaledwie siedem dni wystarcza psychopacie określanemu w mediach jako Łamacz Dusz, żeby je zniszczyć psychicznie. Zbliża się Boże Narodzenie i porwania ustają. Czyżby Łamacz Dusz zmęczył się swoją grą? Ale wtedy w zaspie przed luksusową kliniką psychiatryczną zostaje znaleziony mężczyzna. Kiedy odzyskuje przytomność, niczego nie pamięta. Choć bardzo chce sobie przypomnieć... WkrĂłtce przywożą nowego pacjenta w ciężkim stanie. Szaleje śnieżna burza. Odcięta od świata klinika staje się sceną niewyobrażalnych zbrodni. Czyżby Łamacz Dusz uderzał znowu? I dlaczego akurat tu, wśrĂłd udręczonych dusz i ich lekarzy?

Wstrząsająca opowieść o ZŁU absolutnym.

Do młodego reportera docierają przerażające pogłoski o koszmarze pacjentĂłw jednego z polskich szpitali psychiatrycznych. Jedyną szansą na zweryfikowanie ich wiarygodności jest wejście w sam środek zamkniętego świata, w ktĂłrym ZŁO może pozostać zupełnie bezkarne.

Mistrzyni polskiego reportażu przez wiele lat rozmawiała z mordercami, policjantami, prokuratorami oraz psychiatrami, aby sprĂłbować zrozumieć naturę ZŁA. Po publikacji jej tekstĂłw przestępcy trafiali do więzień, a w prawie wprowadzano zmiany dotyczące bezpieczeństwa w instytucjach zamkniętych.

Nie każdą prawdę można opowiedzieć w reportażu. Ale nawet wtedy nie wolno milczeć. Dlatego Justyna Kopińska musiała, w zbeletryzowanej formie, powrĂłcić do najbardziej potwornych miejsc, jakie poznała na swojej drodze.

Wszelkie podobieństwo do prawdziwych zdarzeń i postaci jest przypadkowe i niezamierzone.

Dlaczego nasze dzieci popełniają samobĂłjstwa częściej niż w innych krajach europy?

Ania (lat 12) wyciem obudziła w środku nocy rodzicĂłw - wcisnęła się w rĂłg pokoju, ktĂłry był cały zasłany papierkami. Odwieziono ją do szpitala dziecięcego. Tam się cięła, truła lekami, aż wreszcie odmĂłwiono jej dalszego leczenia.

Dla Marysi (lat 15) nie było miejsca na oddziale dziecięcym w innym szpitalu psychiatrycznym, więc przyjęto ją na oddział dla dorosłych. W nocy została zgwałcona przez jednego z pacjentĂłw - w czasie, kiedy personel dla swojego bezpieczeństwa zamykał w dyżurkach.

Milo (lat 23) nie do końca wiedział czy jest chłopakiem, czy dziewczyną, czy może kimś pomiędzy tymi płciami. W odpowiedzi na jego wątpliwości dziadek zadeklarował, że zrobi z niego mężczyznę. Milo skoczył z mostu...

I tak dalej, i tak gorzej...

Gdyby podsumować wszystkie tego typu przypadki, okazałoby się, że co roku znikają trzy klasy pełne wrażliwych, ciekawych i inteligentnych, młodych ludzi, przed ktĂłrymi przyszłość. Przerywają swoje życie, bo sobie nie dają rady - otacza ich niechęć i nietolerancja, a dobijają niewydolność służby zdrowia, tępa opresyjność szkoły, pokrzykiwania politykĂłw i kościelne szczucie.

Kto jest temu winien? Państwo? A może my wszyscy?